Schade en de taken van de schadecommissaris Waar gehakt wordt vallen spaanders. Ook bij Defensie ontstond en ontstaat schade veroorzaakt door het (rollend) materieel of het personeel. Schade die ontstaat door ongelukken komt hierbij het meest voor. Anders dan in de burgersector is defensie niet verzekerd tegen de kosten van schade, maar draagt de kosten van een door defensie veroorzaakte schade zelf. Het verzekeringsbedrag dat jaarlijks zou moeten worden betaald aan een verzekeringsmaatschappij zou vele malen hoger worden, dan het werkelijke uit te betalen bedrag van die schade. Maar ook voor een verzekeringsmaatschappij is het ingewikkeld om bijvoorbeeld een zestig ton zware Leopard II tank te verzekeren. Defensie heeft ervoor gekozen om ontstane schade rechtstreeks aan de gedupeerden uit te betalen via het daarvoor ingerichte bureau Schadecommissaris. Dit bureau behoort tot de staf van het Ministerie van Defensie en had in de tijd van ons bataljon zelfs een depot in de “Feldwebelwoningen” in Seedorf. Eenieder werd op het hart gedrukt om schade te voorkomen, maar dat was toch vaak onvermijdelijk. Ook vanwege onvoorziene omstandigheden. Vaak werd schade geaccepteerd omdat dat gewoonweg niet te vermijden was. Toch werden er wel maatregelen genomen om deze te beperken. In de jaren ’60 van de vorige eeuw reden onze tanks op stalen tracks. Ook de Centuriontanks, die ook nog even een paar jaar deel uitmaakten van de bewapening van 103 Verkbat. Bij oefeningen, buiten de reguliere militaire oefenterreinen, zorgden deze stalen rupsbanden voor schade aan het wegdek. In eerste instantie werd, om deze schadepost terug te dringen, verboden om met deze gevechtstanks op de openbare weg te rijden. In het begin van de jaren zestig werd besloten op zoek te gaan naar een ander type rupsband. In 1970 reden alle Centurions, ingedeeld bij de parate eenheden, op Duitse rupsbanden met rubberen pads. Die bij de mobilisabele eenheden bleven op stalen rupsbanden staan. Vandaar de uitdrukking vredes-en oorlogstracks. Met die vervanging was niet het gehele probleem opgelost, de rubberen pads moesten regelmatig gecontroleerd worden. Niet alleen op slijtage maar ook op bevestiging. Een losschietende pad kon ook verregaande gevolgen hebben. Bij het verkenningsbataljon was de kans op schade vaak groter dan bij andere bataljons. Niet omdat ons personeel lomper of onvoorzichtiger was, maar omdat 103 Verkenningsbataljon meer op de openbare weg oefende dan andere eenheden en zich verplaatste met relatief zware en vaak buitenmaatse voertuigen. Andere eenheden, bijvoorbeeld infanterie- of tankbataljons, oefenden bijna altijd op daarvoor ingerichte militaire oefenterreinen. Dat kon ook gemakkelijk want het operatiegebied van deze eenheden hoefde niet veel diepte of breedte te bevatten. Om de oorlogsopdracht van een verkenningsbataljon te beoefenen was een zeer groot oefengebied, zowel in de diepte als in de breedte benodigd. Maar die waren niet of nauwelijks aanwezig. Vanaf de eerste pelotonsoefeningen werd zo snel mogelijk overgegaan op oefenen op de openbare weg. 53
55 Online Touch Schade en taken schadecommissaris Home